आषाढी वारीतील घुसखोरी म्हणजे हिंदू धर्मावरील छुपे संकट

वारीच्या परंपरेवर झालेला दुसरा हल्ला अधिक चतुराईने केला गेला. २२ जून २०२५ रोजी, जेव्हा पालखी सोहळा पुण्याच्या हडपसर भागातील फातिमानगर परिसरातून जात होता, तेव्हा एका ‘अज्ञात’ महिलेला वारकऱ्यांमध्ये संशयास्पदरीत्या पत्रके वाटताना पकडण्यात आले. वरकरणी ही पत्रके ‘व्यसनमुक्ती’ संदेशाची दिसत होती, परंतु प्रत्यक्षात ती ख्रिस्ती धर्माचा प्रचार करणारी आणि धर्मांतरणासाठी वाटली जात होती.

हे ही वाचा:

एकनाथ शिंदेंनंतर उद्धव ठाकरेंचा ‘जय गुजरात’चा व्हीडिओ तुफान व्हायरल

मराठी माणसाला लक्षात आले असेल ठाकरेंचा दुटप्पीपणा!

मणिपूर: २१ इन्सास रायफल, २६ एसएलआरसह मोठ्या प्रमाणात शस्त्रसाठा जप्त!

टॉयलेटमध्ये फ्लश झाला दिल्लीत २६/११ घडवण्याचा कट ?

या पत्रकांवर बायबलमधील वचने उद्धृत केली होती, जसे की, “देवाने जगावर इतके प्रेम केले की, त्याने आपला एकुलता एक पुत्र दिला…”. हा प्रकार श्री शिवप्रतिष्ठान हिंदुस्थानच्या एका जागरुक कार्यकर्त्याच्या लक्षात आला आणि त्याने तो उघडकीस आणला. ही व्यसनमुक्ती मदत नसून, छुप्या पद्धतीने धर्मांतरण आहे. सनातन धर्माला आतून कमकुवत करण्याचा हा एक डाव आहे.

हा प्रकार वारकऱ्यांच्या भोळेपणाचा आणि त्यांच्या सेवाभावी वृत्तीचा गैरफायदा घेणारा आहे. वारीमध्ये अनेक सेवाभावी संस्था आणि व्यक्ती वारकऱ्यांची सेवा करत असतात. याच संधीचा फायदा घेऊन, ख्रिस्ती धर्मांतरणवादी गट वारकऱ्यांमध्ये मिसळून त्यांच्या श्रद्धेवर हल्ला करत आहेत. मोठ्या जनसमुदायात अशा प्रकारची पत्रके वाटणे आणि त्यांच्या प्रतिकाराची शक्यता कमी असणे, हे हेरूनच हा कट रचला गेला.

वारीदरम्यान मुस्लिम आणि ख्रिस्ती घटकांकडून एकाच वेळी दिसणारे ‘सेवेचे’ आणि ‘आक्रमणाचे’ वर्तन, हे योगायोग नसून एका धूर्त दुहेरी रणनीतीचा भाग आहे. ही रणनीती समजून घेतल्यास त्यांच्या ढोंगीपणाचा पूर्णपणे पर्दाफाश होतो. या रणनीतीचे दोन मुख्य स्तंभ आहेत:

फसवी प्रतिमा निर्मिती 

वारीच्या मार्गावर पाणी, अन्न किंवा वैद्यकीय सेवा पुरवून एक सकारात्मक आणि सर्वधर्म समभाव मानणारी प्रतिमा तयार करायची. यातून हिंदू समाजात आणि विशेषतः वारकऱ्यांमध्ये एक विश्वास आणि सलोख्याचे वातावरण निर्माण करायचे. प्रसारमाध्यमांचा वापर करून या ‘सेवे’ला व्यापक प्रसिद्धी द्यायची, जेणेकरून बहुसंख्य हिंदू समाजाला असे वाटेल की मुस्लिम आणि ख्रिस्ती समाज त्यांच्या परंपरांचा आदर करतो.

लक्ष्यभेदी हल्ला

एकदा सेवेच्या माध्यमातून विश्वास संपादन झाला आणि हिंदू समाज गाफील झाला की, मग खरा हल्ला करायचा. ही दुहेरी रणनीती अत्यंत घातक आहे. कारण ‘सेवा’ हेच ‘आक्रमणाचे’ शस्त्र बनते. सेवेमुळे निर्माण झालेल्या फसव्या सकारात्मक प्रतिमेमुळे, जेव्हा हल्ला होतो, तेव्हा हिंदू समाजाकडून त्यावर एकत्रितपणे आणि तीव्र प्रतिक्रिया दिली जात नाही. हल्ल्याचा निषेध करणाऱ्यांना ‘सलोखा बिघडवणारे’ किंवा ‘कट्टर’ ठरवले जाते. “काही मूठभर लोकांसाठी संपूर्ण समाजाला जबाबदार धरणे चुकीचे आहे,” असा युक्तिवाद करून मूळ गुन्हेगारांना आणि त्यांच्या विचारसरणीला पाठीशी घातले जाते.

या दुहेरी आक्रमणाला तोंड देण्यासाठी हिंदू समाजाने आणि वारकरी संप्रदायाने अत्यंत जागरुक राहण्याची गरज आहे. सेवेच्या नावाखाली कोणी जवळ येत असेल, तर त्यामागील हेतू तपासून पाहिला पाहिजे. वरवरच्या सलोख्याच्या गप्पांना भुलून न जाता, आपल्या श्रद्धास्थानांवर आणि परंपरेवर होणाऱ्या हल्ल्यांना ओळखले पाहिजे.

प्रशासनानेही केवळ बाह्य सुरक्षा पुरवून आपली जबाबदारी झटकू नये. त्यांनी या ढोंगीपणाच्या आणि घुसखोरीच्या प्रयत्नांची गंभीर दखल घेऊन, अशा घटनांमागील सूत्रधारांना शोधून त्यांच्यावर कठोर कारवाई केली पाहिजे. वारी ही केवळ एक यात्रा नाही, ती महाराष्ट्राची आणि हिंदू धर्माची अस्मिता आहे. तिचे रक्षण झालेच पाहिजे, ते हिंदूंनीच केले पाहिजे. कारण, धर्मनिरपेक्षतेचे गोडवे गाणारे कुठल्यातरी बिळात घुसलेत. ते याबद्दल किंवा हिंदुंवर होणाऱ्या हल्ल्यांवर कधीही मुस्कट उघडणार नाहीत.